[Fic HSJ] Merry x'mas love you more [OkaMori]

ข้อมูลเบื้องต้น

sweettheme☂

 

Talk About!

ภาค3สุดท้ายแล้ว ต่อจาก MY BROTHER SWEETHEART และ My Dear [IS] A little boy

ขอบคุณทุกคอมเม้น และนักอ่านทุกนะค่ะ~  

สุดท้ายนี้...merry xmasค่ะ ^^

 
 Thanks for Theme
!!

เนื้อเรื่อง

 Keito 's Past.

            ผ่านไป1ปีแล้วครับที่พวกเราคบกันมา เร็วมากมากเลยนะ ตอนนี้แฮมทาโร่ตัวน้อยก็โตขึ้นแล้วครับ ยิ่งเขาโตขึ้นก็ยิ่ง.......น่ารักมากขึ้น แต่ยังไงซะ เขาก็เป็นเจ้าตัวเล็กของผมอยู่ดี

ตอนนี้อยู่ในช่วงเดือนพฤษภาคมครับ อากาศก็อุ่นๆดี วันนี้เป็นวันเสาร์อยู่บ้านปกติครับ แต่...อีกไม่กี่วันริวจังก็จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว   ก็เมื่อวานนี้เจ้าตัวเล็กของผมหนะ บอกกับผมว่า...

.

.

.

.

.

.

[ย้อนกลับไปเมื่อวาน]หลังบ้านริวทาโร่

พวกเรานั่งเล่นกันที่บ่อเลี้ยงปลาหลังบ้านตามปกติ ของเวลาเลิกเรียนในวันศุกร์

"พี่เคย์โตะ ริวสอบชิงทุนได้ล่ะ เย้!~"แล้วเขาก็เอาใบประกาศผลให้ดู มันเป็นการสอบชิงทุนไปแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมในโรงเรียนแห่งหนึ่งที่เมืองปักกิ่ง ประเทศจีน เป็นเวลา7เดือน

"ดีใจด้วยนะ  นี่ริวจะไปจีนเหรอ?"ผมถามหลังจากคืนใบประกาศผลให้แฮมทาโร่

"อือ!นี่น้า~ ริวสอบมาครั้งหนึ่งแล้ว ไม่ติด นี้ครั้งที่2แล้วล่ะ"เขายิ้มให้กับใบประกาศแล้วเอาไปกอดไว้ ผมมองภาพนี้แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ถึงจะโตแล้วก็นะ...ยังเหมือนเด็กอยู่ดี

"ก็ริวอยากไปเที่ยวจีนหนะ^ ^"แล้วริวจังก็บรรยายเกี่ยวกับประเทศจีนไปเรื่อยเปื่อย ทำเอาผมที่นั่งฟังอยู่เกือบหูชา

"แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่ล่ะ?"ผมหันไปหาเจ้าตัวเล็ก

"เดือนมกรามั้ง ประมาณกลางเดือนอะ"ริวจังใช้นิ้วชี้จิ้มคางตัวเอง(ไรเตอร์:โมเอ้~ >/////<)

"ไปเดือนมิถุนา ไปตั้ง7เดือน อย่างนี้พี่ก็คิดถึงแย่เลยดิเนี้ย~"ในขณะที่เขากำลังปลาบปลื้มกับใบประกาศ ผมเลยขโมยหอมแก้มเขา เขาหันมามองผมอย่างงงๆแล้วหันไปมองปลาคราฟที่กำลังว่ายน้ำอยู่ที่บ่อ ผมแอบสังเกตเห็นว่า หน้าเขาแดงนิดๆ น่ารักจังเลยนะเราเนี้ยะ^^

"เราก็ส่งเมลล์กันดิ  7เดือนเอง แป๊ปเดียวเองนะ อยากไปอยู่ซักปีนึงเสียด้วยซ้ำ"แล้วเขาก็ทำหน้าเพ้อฝันสุดๆ

"โห~ พี่ก็ขาดใจตายกันพอดีสิริว- * -"

"เอ~.....แฟนเรากลายเป็นคนขี้น้อยใจตั้งแต่เมื่อไหร่น้า~ ฮ่าๆๆ"

.

.

นั่นล่ะครับ สาเหตุที่ต้องห่างกับเจ้าตัวเล็ก เหลือเวลาอีกแค่2สัปดาห์ริวจังก็จะต้องไปจีนแล้ว เฮ้อ~ ไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย.....

            วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันที่ริวจะต้องออกเดินทาง โชคยังเข้าข้างผมเพราะวันนี้โรงเรียนของผมดันมาปิดพอดี ผมเลยได้มาส่งริวจังที่สนามบินนาริตะและคุณน้ากับคุณอาเขาขอไว้ด้วย

"ดูแลตัวเองด้วยนะ พี่เป็นห่วง"ตอนนี้ผมอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้โดยสารขาเข้า ก็ส่งเจ้าตัวเล็กได้แค่นี้ล่ะนะ

"อือ!"

"ถึงแล้วก็ส่งเมลล์มาบอกบ้างนะ"

"อื้ม!พี่ก็ดูแลตัวเองด้วยก็แล้วกัน แล้วจะซื้อของมาฝาก"

"อยู่ที่นู่น รักษาสุขภาพด้วยนะ"

"รู้แล้ว รู้แล้ว อิอิ"เขาหันมายิ้มแป้นกับผม แล้วก็ เขากอดผมครับ ผมก็ตกใจเล็กน้อยแล้วกอดตอบ ก็เป็นกอดสุดท้ายที่ผมจะได้ หลังจากนี้อีกอีก7เดือนไม่ได้กอดแฮมทาโร่คงเหงาแย่

"เกอะ เกอะ  หว่ออ้ายหนี่."เขาพูดอะไร ผมไม่รู้คำแปลของมันหรอกครับ รู้แค่ว่าเป็นภาษาจีน

"แปลว่าอะไรเหรอ?"

ก่อนที่ผมจะได้รู้คำแปลของมัน เสียงประกาศดันมาขัดเสียก่อน จึงทำให้ริวต้องไปเตรียมตัวขึ้นเครื่องออกเดินทาง

"ไปหาคำแปลเองนะครับ"เขายิ้มให้ผมก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องผู้โดยสารขาเข้า แต่แล้วเขาก็หยุดแล้วหันหลังมาโบกมือให้ผม ก่อนนจะวิ่งหายลับไปกับผู้คน

ผมได้แต่ยืนยิ้มเหมือนคนบ้าอยู่อย่างนั้น ก่อนที่จะเดินทางกลับบ้าน คำพูดนั้นยังติดอยู่ในหัวของผมไปตลอดจนถึงวันรุ่งขึ้น.....

ผมตื่นเช้า ทำกิจวัตรประจำวันให้เสร็จแล้วไปโรงเรียนตามปกติ ระหว่างที่เดิน เสียงอีเมลล์เข้าจากมือถือของผมดังขึ้น เมื่อเปิดฝาพับ ชื่อที่เตะตาผมทำให้ผมต้องรีบเปิดเมลล์

            To:: Keito

            From:: Ryutaro

                        ถึงแล้วฮะ จริงๆก็ถึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้วแต่ลืมส่ง แหะๆ ^ ^

โล่งอก.....ยังน้อยก็ถึงอย่างปลอดภัย ผมส่งกลับไปว่า

            To:: Ryutato

            From:: Keito

                        ครับ  พี่ไปเรียนก่อนนะ ไว้คุยกันตอนค่ำนะครับ

แล้วผมก็มาถึงห้องเรียนครับ เพื่อนๆในห้องก็เริ่มทยอยมากันแล้วเหมือนกัน แต่ไม่เห็นพวกเพื่อนๆของผม...สงสัยจะไปที่ห้องแล้วมั่ง

ห้องที่ว่าเป็นห้องคณะกรรมการนักเรียนครับ ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองนักเรียน ยูโตะเป็นประธาน ยามะจังเป็นรองประธาน ยูริเป็นหัวหน้าฝ่ายวิชาการ อีกเดี๋ยวก็ได้รู้จักแล้วล่ะครับ

"โอ้!ว่าไงสุภาพบุรุษสุดเม่น~"คนนี้  ยูโตะครับ คำพูดที่มันทักผมไม่เคยซ้ำกันซักวัน

"ตรงเวลาทุกวันเลยนะ เคย์โตะ"ยามะจังครับ friendlyกับเพื่อนๆในห้องเสมอ

"มาแล้ว โอ๊ะ! เคย์โตะ หวัดดีจ้า^^" ยูริครับ น่ารักตลอดล่ะ แต่ผมไม่ได้แอบชอบเพื่อนผมนะ คนนี้เขามีเจ้าของแล้ว ยูริถือเอกสารกองโตมาวางไว้ที่โต๊ะของยูโตะ

"วันนี้งานยุ่งหน่อยนะ"ยูโตะพูด ตามองเอกสารไป

"เคย์โตะ ช่วยเอากองนี้ไปตรวจความเรียบร้อยให้หน่อยนะ”ยามะจังยกกองเอกสารมาให้ผมหนึ่งกอง

“ได้ๆ” อาจจะสงสัยว่า ผมเป็นหัวหน้าฝ่ายปกครองนักเรียนแล้วมาทำอะไรที่ห้องคณะกรรมการนักเรียน ควรจะไปเดินตรวจโรงเรียนไม่ใช่หรือไง ก็ใช่ครับ แต่ผมมอบหมายให้คนอื่นทำแทน แล้วก็มาช่วยงานเอกสาร เห็นสามคนนี้ทำอยู่งกงก งานมันก็เยอะใช่เล่นๆ ก็เลยอาสามาช่วยพวกเพื่อนๆ

ขณะที่ผมตรวจสอบเอกสารอยู่ ก็เพิ่งฉุดคิดถึงคำพูดของริวทาโร่ กะจะเอามาถามยูริอยู่พอดี ยูริเก่งพวกภาษาครับ ไม่ว่าจะเป็นญี่ปุ่น อังกฤษ ฝรั่งเศส แม้แต่จีนเขาก็พูดได้ งั้นถามเลยดีกว่า เดี๋ยวลืม

“ยูริ เรามีอะไรจะถาม”ผมพูดในขณะที่ตายังมองที่เอกสาร

“มีอะไรเหรอ? ว่ามาสิ”เขาหันหน้ามามองผมแล้วยิ้มให้

“ไอคำว่า ’เกอะเกอะ หว่ออ้ายหนี่’ แปลว่าอะไรเหรอ?”ผมละสายตาจากเอกสารมามองเพื่อนตัวเล็ก

พอยามะจังได้ยินประโยคที่ผมพูดถึงกับขำออกมาเบาๆและยิ้มไม่หุบ ยูริก็เหมือนกัน ยามะจังเค้าก็เก่งภาษาจีนเหมือนกัน เขาเคยเล่าให้ฟังว่า เคยไปอยู่จีนตอนปิดเทอม เลยพูดได้ เกิดความสงสัยทั้งผมและยูโตะ

“ฮะ ฮะ ฮะ ไปโดนสาวหมวยที่ไหนสารภาพรักมาล่ะเนี้ย”ยูริกระโดดขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ

“สารภาพรักเหรอ!”ผมได้ยินก็อึ้งไปหน่อยๆ ไม่นึกว่าริวจะบอกรักผม

“ก็คำว่า ‘เกอะเกอะ หว่ออ้ายหนี่’ หนะ แปลว่า ‘พี่ชาย ฉันรักคุณ’ ไงล่ะ ฮะฮะ”ยามะจังบอกในขณะตัวเองยังไม่หยุดหัวเราะ ทำให้ผมยิ้มไปด้วย

“ว่าไงล่ะ เคย์โตะ สาวหมวยที่ไหนเข้ามาสารภาพรักกับนาย”ยูริถาม แหม..ทำหน้าเพ้อฝันซะนะ เพื่อนใครฟะเนี้ย

“จะมีสาวหมวยที่ไหนกันเล่า~ จะมีก็แต่อาตี๋น้อยล่ะมั่ง ฮ่าๆๆๆ”ไอยูโตะมันหัวเราะเสียงดังมากครับ- -“ 

“ก็มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ”ผมตรวจเอกสารต่อไป

“อ๋อ!!~”พร้อมใจกันอ๋อ จริงๆเลย พวกนี้...- -

“ก็เพิ่งไปส่งเมื่อวานที่สนามบิน ไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่จีน”

แล้วพวกเราก็คุยเรื่องเปื่อยไปครับ จนถึงเวลาเรียน ก็ไปเรียนกัน

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หนึ่งวันนี้ผ่านไปเร็วเหมือนเดิม วันนี้เซ็งๆไม่อยากไปไหนเลย กลับบ้านดีกว่า ผมเดินของผมไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน ทำการบ้าน เสร็จก็ไม่รู้จะทำอะไรดีสิครับ ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงหัวก็พลันคิดถึงเจ้าหนูน้อยที่ตอนนี้คงเที่ยวอยู่ที่ปักกิ่ง คิดไปเรื่อยหนังตาเริ่มหนักลง หนักลง...

ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ

เสียงอีเมลล์เข้าปลุกให้ผมตื่นขึ้นมาในตอนค่ำ เผลอหลับนานไปหน่อย เงยหน้ามองนาฬิกาบอกเวลาทุ่มกว่าๆ ผมเปิดอีกเมลล์อย่างไม่ใส่ใจนัก ชื่อคนส่งแทบจะไม่ได้ดูด้วยซ้ำไปว่าเป็นใคร

            คุณมีรูปภาพ1ฉบับ

พอกดเปิดแค่นั้นเอง....รูปภาพตรงหน้าถึงกับทำให้ผมตาสว่างทันที ก็เป็นเมลล์ของเจ้าหนูน้อยนี่นะ

                 

            To:: Keito

            From:: Ryutaro

                        วันนี้ตอนเย็นเขามีงานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนแลกเปลี่ยนล่ะ! สนุกมากๆเลย อย่างที่เห็น ต้องแต่งตัวดีดีกันหน่อย^^

ผมไม่เคยเห็นริวเขาใส่ชุดแบบนี้หรอกครับ จะว่าไปก็น่ารักดีเหมือนกันนะ แต่ท่าชู2นิ้วของเขาหนะ  ไม่เคยเปลี่ยนเลย ถ่ายรูปทีไรก็ท่านี้ทุกที

To:: Ryutato

            From:: Keito

                        แฟนใครกันล่ะเนี้ย~ น่ารักจริงๆ  อย่านอนดึกนะครับ พี่เป็นห่วง ฝันดีครับ

พวกเราส่งกันไม่ได้มากหรอกครับ วันละครั้งสองครั้งก็พอ เพราะค่าส่งก็แพงมากเสียด้วย แต่ตอนนี้ผมขอตัวล่ะครับ~

            สองเดือนผ่านไป(ไวเหมือนโกหก) วันนี้เป็นวันเสาร์ครับ ผมตื่นเร็วกว่าปกติเล็กน้อย เพราะนัดกับเพื่อนๆทั้ง3ไว้ว่าจะไปทำโครงงานเรื่องสถานที่ท่องเที่ยวของญี่ปุ่น เราเลือกทำเรื่องอุทยานที่โอซาก้าครับ ที่นี่ผมเคยเห็นแค่ในหนังสือกับอินเทอร์เน็ต ไม่นึกว่ามาที่จริงๆแล้ว มันจะสวยขนาดนี้..

กลุ่มของพวกผมก็เดินถ่ายรูปกันมาเรื่อยๆ พอถ่ายรูปเก็บข้อมูลต่างๆเสร็จเรียบร้อย ก็เดินเที่ยวกันสักพัก ผมก็คิดถึงริวทาโร่ขึ้นมา เลยกะส่งเมลล์ไปทักทายกันหน่อย  แต่ไม่ทันไรก็มีเมลล์จากเจ้าตัว ส่งมาแล้ว

คุณมีรูปภาพ1ฉบับ

 

To:: Keito

From:: Ryutaro

            หนีห่าว! วันนี้วันเสาร์ โฮสต์พาเที่ยวล่ะ! ที่นี่คือ สนามกีฬารังนก สวยมากเลย แต่ไม่ได้เข้าไปหรอก  แล้ววันหยุดแบบนี้ พี่ไม่ไปเที่ยวไหนบ้างเหรอฮะ^^

หรือเราจะใจตรงกัน?! ผมยิ้มให้กับอีเมลล์อันนี้ จนคนที่กำลังยืนถ่ายรูปน้ำตกข้างๆผมหันมาถาม

“ยิ้มอะไรอะ? หรือว่า หวานใจส่งเมลล์มา”แล้วมันก็จะแย่งมือถือไปจากผม แต่...เรื่องอะไรล่ะ  ไม่ให้หรอกโว้ย!

“ไม่ให้โว้ย อย่าเพิ่งขัดดิ คนกำลังสวีท”พูดไปได้เนอะ ผมเนี่ยะ

            “แหม.....วุ้ย!อิฉฉาวุ้ย!”แล้วมันก็หันกลับไปถ่ายรูปต่อ

ผมก็เลย ตอบเมลล์ไปหาเจ้าตัวเล็ก

To:: Ryutato

            From:: Keito

 

มาเที่ยวแล้วก็มาทำงานกับเพื่อนๆที่โอซาก้าครับ นี่ไง เป็นอุทยาน สวยใช่มั้ยล่ะ  ไว้ริวกลับมาเมื่อไหร่ พี่จะมาเที่ยวนะครับ^^

ส่งไปได้ไม่นานนัก ก็ตอบกลับมาแล้วครับ

To:: Keito

From:: Ryutaro

ว้าว! สวยมากๆเลยฮะ ริวกลับไปเมื่อไหร่ พี่ต้องพาริวไปเที่ยวจริงๆนะ  อ้ะ!แค่นี้นะฮะ เดี๋ยวตังค์หมด แหะ แหะ

มาเก็บรวบรวมข้อมูลอะไรกันเสร็จแล้ว พวกเราก็ยกขบวนไปทำรายงานที่บ้านยูริครับ จนค่ำพวกเราก็ทำรายงานจนเสร็จ คุณแม่ของยูริเลยถือโอกาสเลี้ยงอาหารพวกเรา อิ่มแปล้ถ้วนหน้า ตบท้ายด้วยขนมโมจิ ก่อนกลับคุณแม่ของยูริยังให้ขนมโมจิมาคนละ1กล่อง วันนี้ถือว่าพวกเรา3คนโชคดีกันมากๆเลยล่ะครับ

พอกลับมาถึงบ้าน ผมก็อาบน้ำแล้วจะเข้านอนเลย เพราะวันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวัน ราตรีสวัสดิ์นะครับ ทุกคน Good night

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันอาทิตย์ที่ผมไม่อยากจะลุกออกไปไหน เมื่อคืนคงนอนมากไปหน่อย เลยไม่ค่อยอยากจะตื่น

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เคย์โตะ ตื่นยังลูก”เสียงของคุณแม่ทำให้ผมต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูด้วยอาการกึ่งหลับกึ่งตื่น

“แม่...มีอะไรเหรอครับ”ผมถามคุณแม่แต่ตาก็ยังปิดอยู่

“วันนี้แม่จะออกไปธุระข้างนอกกับพ่อ จะกลับมาตอนบ่ายนะ อ่อ!แล้วลูกไปตากผ้าที่แม่ซักไว้ อยู่ในตะกร้าหลังบ้านนะ แม่ไปล่ะ”แล้วลูกแม่ก็เดินออกไปพร้อมกับปิดประตูบ้าน

ผมล้างหน้าล้างตาแล้วลงไปข้างล่าง ทานอะไรรองท้องก่อนจะเดินไปตากผ้าหลังบ้านก็เจอกับเจ้าตัวแสบ......ชินทาโร่ไงล่ะครับ เห็นเด็กๆอย่างนี้ก็แสบใช่เล่นๆ

“อ้าว!พี่เคย์โตะ หวัดดีฮะ”ชินกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

“อืม....ดี”ผมก็งัวเงียปนมึนจากการนอนมาก

 “โห้ย~ อะไรอะ ทีกับพี่เรา ทักทายจ้ะจ๋า เสียงหวาน ทีกับเราทักแบบ..ขอไปที จังเลยนะ~”

“ก็คนมันกำลังง่วงนีนา”คุยไปตากผ้าไป

“โอเคๆ ฮะ ว่าแต่ พี่ริวติดต่อมาบ้างไหม”

“อืม...ก็เมลล์คุยเป็นครั้งคราวหนะ”ค่าส่งมันก็แพงครับ เลยไม่ได้คุยมากซักเท่าไหร่

“แล้วเราล่ะ? ไม่ได้คุยกับพี่เค้าบ้างเหรอ”ผมก็ถามกลับไป

“ก็ได้เมลล์คุยกันได้ไม่กี่ครั้งหรอก....”  “ชินทาโร่ นี่จังโทรศัพท์มาหา”คุณน้าก็เรียกชินให้เข้าไปรับโทรศัพท์เสียก่อน

“ฮะ!? นี่จังโทรมาเหรอฮะ//ไปล่ะฮะพี่เคย์โตะ”เจ้าตัวก็รีบแจ้นไปรับโทรศัพท์จากพี่ชาย

ผมตากผ้าเสร็จเรียบร้อย ขึ้นมาบนห้องเพื่อที่จะอาบน้ำ

            ตึ้ด ตึ้ด

เสียงข้อความดังขึ้น ก่อนที่ผมจะเข้าไปอาบน้ำ ผมต้องรีบวิ่งมาดู คุณคงคิดเหมือนผมใช่มั้ย ว่านักเรียนแลกเปลี่ยนที่จีนจะส่งข้อความมาหาผมหนะ ถูกต้องแล้วล่ะครับ

            คุณมีรูปภาพ1ฉบับ

                       

            To:: Keito

                        From:: Ryutaro

เมื่อวานได้ไปเที่ยวกำแพงเมืองจีนด้วย สวยสุดยอด

ผมตอบกลับไปว่า....

To:: Ryutato

            From:: Keito

อยากไปเที่ยวบ้างจัง อยู่ที่นู่น เหงามั้ย? พี่เหง๊า เหงา

ไม่มีใครให้กอดให้หอมแก้ม  miss you.

ผมคิดว่าเจ้าตัวเล็กคงบ่นว่าผมอยู่แน่ๆ เพราะผมรู้สึกคัดจมูกขึ้นมาดื้อๆเหมือนใครกำลังพูดถึง  พอส่งข้อความเสร็จ ผมอาบน้ำแต่งนอน แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไรเลยนอนครับ เป็นกิจวัตรประจำวันเวลาอยู่บ้าน

ตึ้ด ตึ้ด

เป็นอีกครั้ง ที่ผมตื่นมาเพราะเสียงข้อความเข้าจากเจ้าตัวเล็ก

คุณมีรูปภาพ1ฉบับ

   

To:: Keito

                        From:: Ryutaro

โฮสต์ทำสปาเก็จตี้ให้กิน อร่อยมากมาย> <

คิดถึงใครบางคนก็เลยใส่เสื้อที่เค้าให้มาให้หายคิดถึง

แจ๊กเกจสีฟ้าอมเขียวอ่อนตัวนี้ ผมเป็นคนซื้อให้เขาครับ ไม่นึกว่าจะเอาไปด้วยนะเนี้ย รักตายเลย แฮมทาโร่

            To:: Ryutato

                        From:: Keito

            คิดถึงก็รีบกลับมาสิครับ  รักเสมอนะ ตัวเล็ก^^

ผมนอนมาจนเลยเที่ยง ว่าแล้วก็หิว ขอตัวไปหาอะไรใส่ท้องก่อนนะครับ

ธันวาคมแล้วครับ ตอนนี้อยู่ในช่วงคริสมาสต์ด้วย เมอร์รี่ คริสมาสต์นะครับทุกคน วันนี้เป็นวันที่ 24 ธันวาคม คริสมาสต์อีฟครับ ผมกับคุณแม่ออกไปซื้อข้าวของมาจนเต็มไม้เต็มมือเพื่อเตรียมมาฉลองวันคริสมาสต์ ส่วนคุณพ่อติดงานอยู่ที่ฝรั่งเศสครับ เลยมาฉลองกับพวกเราไม่ได้ อ่า~~พรุ่งนี้ก็คริสมาสต์แล้วสินะ คิดถึงเจ้าตัวเล็กอีกแล้วสิ อากาศก็หนาวแล้ว จะเป็นยังไงบ้างนะ

ผมกำลังจะเข้านอนหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการไปซื้อของของกับคุณแม่และช่วยคุณแม่ทำความสะอาดบ้าน ผมก็คิดอะไรนิดหน่อยมาก่อนเข้านอน 

“ซานต้าครับ ขอให้พรุ่งนี้ผมตื่นขึ้นมาแล้วเจอริวทาโร่ด้วยนะครับ”

ผมยิ้มเหงาๆกับคำขอของตัวเอง ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แล้วผมก็เข้านอน

‘หนัก’ผมรู้สึกตัวว่ามีอะไรมาพาดที่เอวของผม ได้ยินเสียงนกร้อง คงเช้าแล้วสินะ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเจอแขนของใครบางคนที่รู้สึกคุ้นเคย ผิวขาวเนียนบนแขนเล็กๆนั้นกำลังกอดเอวผมอยู่!แค่เห็นแขนเล็กๆที่คุ้นเคยทำให้ผมต้องรีบหันไปหาเจ้าของมัน ใบหน้าที่น่ารัก กำลังนอนหลับตาพริ้มซุกกับหมอน ผมตกใจมากที่เห็นเขามาโผล่ที่นี้พาลนึกถึงคำขอของตัวเอง ขอบคุณมากครับ ซานต้า!

“ริวทาโร่!!!”ผมกอดเจ้าตัวเล็กให้หายคิดถึง ไม่ได้กอดมาตั้งเจ็ดเดือนมันคิดถึงนี้นา เหมือนเจ้าตัวจะตื่นครับ

“อือ...ริวขอนอนก่อนได้มั้ย...เพิ่งมาถึงตอนเที่ยงคืน กว่าจะมาถึงบ้านตีสองแล้ว อือ..”ผมเลยปล่อยเจ้าตัวเล็กให้นอนก่อน ในใจก็ตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอ อีกใจมันก็อยากจะคุยกับริวทาโร่เร็วๆ ผมทำท่าจะลุกออกจะเตียง ริวทาโร่มาตะครุบตัวไว้ทำให้ผมเสียหลักล้มไปนอนบนเตียง

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”เหมือนเจ้าตัวดีจะดีใจมากที่ได้แกล้งผม คราวนี้ดูท่าจะตื่นเต็มตาเลย ผมเลยลุกขึ้นมานั่งข้างๆ

“ไหนว่าง่วงไง แกล้งพี่เหรอ”ผมบีบจมูกโด่งๆนั้นตัวความหมั่นเขี้ยว เจ้าตัวจับจมูกป้อยๆแล้วยิ้มส่งผลให้ผมยิ้มตามด้วย เค้าหยิบอะไรออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วชูให้ผมดู เป็นสร้อยคอครับ แล้วเค้าก็สวมให้ผม

“เมอร์รี่คริสมาสต์ฮะ”เป็นสร้อยหยินหยาง หลังจากผมดูจี้อยู่นาน

“ของแท้นะเนี้ย ใครใส่แล้วจะโชคดี เค้าว่ากันอย่างนั้น”

“ขอบคุณนะ”ผมลูบหัวเค้าเบาๆ ริวยิ้มตอบกลับมา

“เออ จริงสิ!พี่ก็มีของขวัญเหมือนกัน”ผมนึกถึงสร้อยแซฟไฟร์บลูที่เคยซื้อไว้ให้ริว ตอนไปเดินเที่ยวก็เจอสร้อยเส้นนี้เข้าเลยซื้อเก็บไว้กะจะให้ตอนกลับมา ผมสวมสร้อยให้เค้า ตอนที่ริวเห็นสร้อยแซฟไฟร์บลูดูท่าทางจะดีใจ

“เมอร์รี่คริสมาสต์นะ”แล้วผมก็จูบริว จูบที่แสนหวาน ช่วงเวลาเจ็ดเดือนที่ผ่านมา ผมคิดถึงเค้ามากมายแค่ไหน มันได้ถูกส่งผ่านไปจากจูบนี้แล้วหวังว่าริวคงจะรับรู้ ผมโอบเอวเค้าให้เข้ามาใกล้ๆ

“อือ..อือ”ผมผละจูบออกมามองหน้าตาที่น่ารักน่าชังชัดๆแล้วหอมแก้มทั้งสองจากแก้มแดงๆกลายเป็นแดงก่ำไปจนถึงใบหู ผมกอดเค้าเอาไว้ริวกอดผมตอบ จนผมรู้สึกว่ามันนานเกินไป ผมเห็นอีกที ริวหลับไปแล้วครับ คงเหนื่อยจากการเดินทาง ผมเลยจัดท่าให้เค้าได้นอนสบายๆ แล้วประทับริมฝีปากเบาๆ ผมขอใช้เวลานี้อยู่กับเค้าจนกว่าเค้าจะตื่นขึ้นมา เพราะเวลานอนริวน่ารักมากครับ ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆในวันคริสมาสต์ครับ Merry Christmasครับ!